അവള്‍..

Photo: http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=1429504849&size=l

ഞാന്‍ അവളെ തിരയുകയായിരുന്നു..

താഴ്വരയിലെ പക്ഷികളെയും ചെറുപൂക്കളെയും പ്രണയിച്ചു തടാകത്തിനരികില്‍ ഇരുന്നു മീനുകളോടും മേഘങ്ങളോടും സല്ലപിച്ചു തന്‍റെ പകലുകള്‍ ചിലവഴിച്ചിരുന്നവള്‍…

ഇന്നു താഴ്വര ശൂന്യമാണ്.. കിളികളും പൂക്കളും എങ്ങോ പോയിരിക്കുന്നു.. ഈ പക്ഷികള്‍ക്കും ചെറുപൂക്കള്‍ക്കും മേഘങ്ങള്‍ക്കും അവള്‍ക്കും എന്തോബന്ധം ഉള്ളതുപോലെ..

മേഘങ്ങളെ കുറിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ പ്രത്യേക തിളക്കമാണ് . വെളുത്ത മേഘവും അതിനുള്ളില്‍ കയറുവാനുള്ള മോഹവും മേഘത്തെ നയിക്കുന്ന കാറ്റും അവളുടെ ചിന്തകളില്‍ എന്നും വരുമായിരുന്നു..

താഴ്വരെയാകെ നിശ്ശബ്ദത നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു...
അവള്‍ പോയിരിക്കുന്നു എവിടെയോ.. എന്‍റെ മനസ്സു മന്ത്രിച്ചു..
ഒരു വാക്കു പറയാതെ എങ്ങിനെ പോകുവാന്‍ കഴിഞ്ഞു അവള്‍ക്ക്‌..

നടന്നു തടാകത്തിന്നരികില്‍ എത്തി..
അവളിരുന്നു പാടാറുള്ള ആ കല്ലും മരച്ചുവടും ശൂന്യമാണ്.
അവളില്ലാത്ത താഴ്വരക്ക് വേറെയൊരു മുഖം പോലെ തോന്നി..

അവള്‍ തന്നോടു പണ്ടു പറഞ്ഞതോര്‍ത്തു..
“എനിക്കീ താഴ്വര പ്രിയപ്പെട്ടതാണ് .. ഈ പക്ഷികളും മരങ്ങളും പൂക്കളും മേഘങ്ങളും എല്ലാം എന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ്..ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കുന്നു..”

അവളുടെ ഒരു നിഴലെങ്കിലും കണ്ടെങ്കിലെന്നു ആശിച്ചു നടന്നു..
പുല്‍കൊടികള്‍ക്ക് നിറം മങ്ങിയിരിക്കുന്നോ..
അവളുടെ വാക്കുകള്‍ പിന്നെയും ഓര്‍മയില്‍ ഊറിവന്നു.



Photo: http://www.flickr.com/photo_zoom.gne?id=2141474062&size=l
" ഈ കൊടികളിലെ ഹിമകണങ്ങള്‍ നോക്കൂ.. അത് വൈഡൂര്യം പോലെ മനോഹരം.. പുല്‍കൊടികള്‍ അവയെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നില്ല..പക്ഷെ ഹിമകണങ്ങള്‍ പുല്‍കൊടികളെ തേടുകയാണിവിടെ . നേരെമറിച്ചു മനുഷ്യനങ്ങിനെയാണോ .. കിട്ടാത്ത സ്നേഹത്തിനും പ്രശസ്തിക്കും പുറകെ ഓടി, ജീവിക്കുവാന്‍ തന്നെ നമ്മള്‍മറന്നു പോകുന്നു പലപ്പോഴും.."

കാറ്റിന്‍റെ ദിശയിലേക്ക് പോകുന്ന മഴ മേഘങ്ങളെ കാണാമിപ്പോള്‍ ..
താഴ്വര ശൂന്യമാണ്.. മേഘങ്ങള്‍ നീങ്ങുന്ന ദിശയിലേക്ക് പോകുവാന്‍
ഒരുള്‍പ്രേരണ പോലെ തോന്നി..

തടാകത്തിലെ ജലം മേഘത്തിന്‍റെ പ്രതിച്ഛായ ഉള്‍കൊണ്ടു തന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ വേഗത്തില്‍ നീങ്ങുന്നതുപോലെ..അവളെ എങ്ങും കാണുവാനില്ല..

മനസ്സു ചോദ്യങ്ങള്‍ കോര്‍ക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി.. തനിക്ക് ഇത്രയും ഏകാന്തത അനുഭവപെട്ടതായി തോന്നിയിട്ടില്ല ഇതുവരെ..എവിടെയാണവള്‍ ?


മലയുടെ പുറകുവശത്തേക്ക്‌ പോകുവാനായ് കുറച്ചു നേരം ഓടി..
കിതപ്പ് മാറ്റുവാന്‍ നിന്നിട്ടു മലയുടെ മുകളിലേക്ക് നോക്കി..
ദൂരെ വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ കാണാം ..
ഹൃദയം ശക്തിയായി മിടിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി..

കൂടുതല്‍ വേഗത്തില്‍ അവളുടെ അരികിലെത്തുവാന്‍ ശ്രമിച്ചു
അവള്‍ പാടുകയാണ്..മുടി ഭംഗിയായി ചീകി പുറകിലോട്ടു കെട്ടിയിരിക്കുന്നു..
കയ്യില്‍ പൂവുകള്‍ ഉള്ള ഒരു ചെറിയ മരചില്ലയുണ്ട്..

പാടി കൊണ്ടു കാണുന്ന പൂക്കളെ കയ്യിലെ ചില്ല കൊണ്ടു തഴുകുകയാണ്, പിന്നെ, ചിരിച്ചു കൊണ്ടു തന്‍റെ അരികെയുള്ള മേഘത്തെ തൊടുവാന്‍ ശ്രമിക്കയാണ്.. ഇതവള്‍ തന്നെ..

ഞാന്‍ പേരെടുത്തു വിളിച്ചു കൊണ്ടു അവളുടെ അരികിലേക്ക് ഓടുകയാണ്.. എന്‍റെ ശബ്ദം താഴ്വരയിലെങ്ങും പ്രതിധ്വനിച്ചു…അവള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി കൈ വീശി കാണിച്ചു..

എനിക്കെന്തെങ്കിലും പറയുവാന്‍ കഴിയുന്നതിനു മുന്‍പേ മേഘംവന്നു മൂടി അവളെ....
അവളെ നോക്കുകയാണ്‌ ഞാന്‍.. മേഘം മാത്രമെ കാണുവാനുള്ളൂ.

മേഘത്തിനു നനുത്ത തണുപ്പു..കുളിര് തോന്നി...മഴ ചാറി തുടങ്ങി. കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ മൂടിയിരുന്ന മേഘം പതിയെ മാറുവാന്‍ തുടങ്ങി, ഞാന്‍ അവളെ തിരയുകയായിരുന്നു..

അവള്‍ നിന്നിരുന്ന ഇടത്തില്‍ കുറച്ചു വെള്ളം മാത്രം. കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കുവാനായില്ല..

അമ്പരപ്പോടെ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു..
താഴ്വരയും പച്ചപ്പും അതേപടി അവിടെയുണ്ട്.

മഴവെള്ളം നനഞ്ഞ പുല്‍പരപ്പും പൂക്കളും കാണാം
പക്ഷെ, അവളെ കാണുവാനില്ല..

വീണ്ടും തനിച്ചായതിന്‍റെ വേദനയോടെ കരഞ്ഞു..
പഴയ ഓര്‍മകള്‍ മഴമേഘങ്ങളെ പോലെ മനസ്സിലൂടെ നീങ്ങുകയാണ്..

ആരോ എന്‍റെ നെറ്റിയില്‍ തലോടി..
കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കി..താന്‍ കിടക്കയിലാണ്
കിടക്കയുടെ അരികില്‍ അവളിരിക്കുന്നു, നേര്‍ത്ത ചിരിയോടെ...